Verslag van onze voettocht naar Santiago de Compostela
3 September
Om 4 uur zijn wij uit Waalre vertrokken we gingen nog even naar Houten om te zien hoe Maurits zijn anti stressdag met Floris was doorgekomen. En je gelooft het of niet maar wij waren er getuigen van dat Floris "papa" zei en naar Maurits keek. Na een uurtje spelen en ik met heel wat haar minder, dat was Floris zijn spelletje, Oma aan de haren trekken, gingen wij door naar Schiphol waar we zouden overnachten omdat we 's morgens om halfzacht al moesten inchecken. 'S avonds hebben we met Jeroen en Marlies gegeten in een Italiaans restaurantje. Het was aan de Hobbemakade 63 een gezellige sfeer.
4 September
's Morgens vroeg op en ontbijt in het hotel. We vlogen met Iberia. Eerst naar Madrid en dan doort naar Santiago de Compostela. We lieten de bagage doorlabelen. Wij zeiden nog tegen elkaar "nou op hoop van zegen". Maar er kwam een speciaal label aan dus wie weet. Maar in Santiago aan gekomen was een rugzak spoorloos. Bij een speciale balie moest ik een formulier invullen en met de volgende vlucht zou die rugzak meekomen en dan werd die naar het hotel gebracht dat zou ongeveer om half zeven zijn.
Tot overmaat van ramp regende het in Santiago behoorlijk en was het heel koud en mijn warme kleding zat in de rugzak.
Maar we zijn toen eerst maar gaan lunchen in het hotel en hebben daarna een wandeling door de stad gemaakt. Even het thuisfront gebeld om te melden dat wij in ieder geval goed aangekomen waren. Meteen maar even naar het station om te kijken hoe laat de treinen rijden. Er bleek één trein per dag te gaan en dat was 's morgens om negen uur. Dat wetende gingen we weer terug naar het hotel om te informeren of de rugzak al was gearriveerd. Maar niets van dit al. Dus later nog maar eens vragen. Om half negen nog niets. Er werd weer gebeld naar de luchthaven en men zei "Manjana". Ik zei "Dat denk toch niet wij moeten al om negen uur met de trein mee en al mijn wandelspullen zitten in die rugzak". Dus weer bellen en toen beloofde ze dat het zo werd gebracht. Nou uiteindelijk kwam de rugzak om één uur 's nachts aan. En konden wij rustig slapen.
5 September
Om halfzeven loopt de wekker af we staan meteen op want ik moet nog het een en ander om pakken. Er blijft n.l. een koffer achter in het hotel. Wij komen daar weer terug als onze wandeling er op zit. Een stevig ontbijt en een broodje voor de lunch en dan naar het station. We zien daar meer rugzak toeristen. Sommige hebben een rugzak van 75 liter. Theo zijn rugzak is 45 liter en mijn rugzak 35 en dat vinden we al heel wat. Er zij ook een aantal mensen die de wandeling er al op hebben zitten. Deze mensen gaan ook met de trein maar dan weer naar huis.
We vertrekken om 9.04 uur en hopen om 13.41 uur aan te komen in Ponferrada. Een tocht van ongeveer 200 km. Het weer is zwaar bewolkt met af en toe zon. Maar de vooruitzichten zijn goed.
We stoppen voor de eerste keer op een klein stationnetje in Carballiño heel even maar. Om kwart voor elf zijn we in Ourense een stop van 20 minuten..Theo gaat even koffie halen. Maar ze hebben geen koffie alleen water dus dan maar water bij een broodje. We rijden door het Spaanse landschap veel tunneltjes uitgehakt in de bergen. Mooie bossen, stuwmeren en watervalletjes een mooi afwisselend gebied.
Dan hebben we weer een langere stop en komen er allemaal mensen in actie en beginnen de stoelen om te draaien. Wij wisten niet wat er gebeurde. Maar wat bleek de trein ging nu de andere kant weer op en dan hoef je niet achteruit te rijden.
Uiteindelijk zijn we aangekomen in Ponferrada. Op het station drinken we een kopje koffie en bestellen een taxi. Na wat informeren blijkt dat we ongeveer 50 km. van onze eerste overnachting af zijn en dat is wel erg ver wandelen. De taxi chauffeur brengt ons naar het dorpje waar we heen willen en vroeg of we daar wilde uitstappen wij zeiden "Ja" en toen zei hij weten jullie wel hoe ver het nog is naar de Casa dat is minstens nog 15 km. lopen en het is al zo laat dat redden jullie nooit meer want het is allemaal klimmen. Toen heeft hij ons maar naar de Casa gebracht. En hij vertelde dat je er heel goed kon eten alles werd door de mensen zelf gemaakt.
We hebben ons gemeld en er werd verteld dat we aan de overkant van de weg moesten zijn. De eigenaresse telefoneerde even en dan zou er wel open gedaan worden als we aan de deurbel belden. Het pad langs de boerderij was een pad van koeien flatsen en het dorp bestond uit boerderijen en stallen en natuurlijk een kerk en een kroeg. We belden aan en een oude vrouw deed open en wees ons de kamer het zag er allemaal schoon uit.
We hebben een wandeling gemaakt om de route te verkennen deze loopt dwars door het dorpje. Het dorpje heet Fonfria.
We hebben een douche genomen en zijn toen gaan eten. Alles vers van de boerderij heerlijk kalfsvlees en zoete paprika's. Deze zijn langwerpig Jeroen en Marlies daar hebben wij in het Italiaanse restaurantje uitleg overgehad weet je nog? O ja en als voorgerecht heb ik grote garnalen gegeten ( niet van de boerderij) maar je kreeg er geen 6 ook geen 16 maar 26 stuks en dat met heel veel knoflook heerlijk. Als nagerecht zelfgemaakte verse kaas met honing. En natuurlijk een heerlijk flesje wijn een Faustino V uit 1996.
Om een uur of zeven in de avond worden in het dorp de koeien van de wei naar de stal gebracht. Dat is daar echt vrouwen werk die doen dat met behulp van een stok en een aantal herdershonden de mannen staan dat op een afstandje al pratende te bekijken. We zien ook nog de zonsondergang. En om kwart over negen gaan we naar bed.
6 September
We hebben geen wekker gezet omdat we dachten dat we van het boerderijlawaai wel vroeg wakker zouden zijn. Maar we werden pas om half negen wakker. We gingen weer naar de overkant voor het ontbijt dat bestond uit geroosterd brood met verse kaas en honing en thee. Daarna aan de wandel.
De zon scheen volop en we genoten van schitterende uitzichten. Beneden in het dal hing een dichte bewolking en wij liepen in de zon. Overal werden de koeien naar de weide gebracht een mooi gezicht.
We kwamen om half een in Triacastela aan. We hebben eerst koffie gedronken en zijn toen verder gelopen naar het centrum om te gaan lunchen. Het is maar een klein dorp waar niet veel te zien was alleen een mooie kerk en een begraafplaats. In de kerk hebben we een stempel gehaald voor in ons speciale wandelpaspoort.
We moesten nog ongeveer 3 km. lopen naar de casa waar we zouden overnachten. Daar waren we tegen 4 uur. Het was schitterend weer. Wij waren de enige gasten en we zijn lekker buiten in de zon gaan zitten lezen. We zijn `'s avonds niet meer terug gegaan naar het dorp maar hebben het restant van de broodjes opgegeten en zijn vroeg naar bed gegaan de volgende dag wachtte er een lange etappe.
7 September
We vertrekken om half negen, eerst 2.7 km. naar het dorp. Het is nog maar net licht de zon kwam om 7.59 uur op.Als we in het dorp zijn willen we eerst even naar de supermarkt, om water te halen, maar deze bleek nog gesloten dan maar naar de kroeg. Daar zijn al meer "Pelgrims". We drinken een kop koffie en bestellen meteen een grote fles water.Daar vullen we onze bidons mee. We raken aan de praat met twee Duitse meisjes die helemaal van de Franse kant zij komen lopen. Ze waren erg moe want ze hadden al een paar nachten slecht geslapen omdat er geen plaats was in de refusio en dan moet je op de grond slapen zij verlangde naar een goed bed en een lekkere douche of bad. We geven nog een paar adressen en telefoonnummers uit ons boekje en wenste ze een "Bon Camino" (een goede wandeling)
Na een poosje wandelen begon het zachtjes te regenen we twijfelde of we de cape aan zouden doen maar het werd weer droog. Dus het was niet nodig.We kwamen bij een mooie bron en vroegen aan een paar andere wandelaars of ze een foto van ons wilde maken .De bron is in de vorm van een schelp.
Goed en wel weer op pad begint het toch flink te regenen. Dus toch de cape's maar aan.We hebben een paar buitjes gehad en hebben weinig zon gezien die dag maar vanaf het middaguur was het heerlijk wandelweer.
Om half twee kwamen we aan in Saria. We hebben 4 uur en 29 min. gelopen 19.85 Km. op de teller en 26.469 stappen gezet. De lunch hebben we gebruikt in een restaurant wat onderweg al een paar keer op reclame borden was aanbevolen.Het was daarna nog 5 min. lopen naar hotel Alfonso XI waar we die nacht zouden slapen. Nadat we de nodige formaliteiten hadden vervuld gingen we naar onze kamer .Eerst even de was dan in bad en even een uiltje knappen. 's Avonds zijn we nog even het stadje in gelopen maar daar was niet veel te beleven. We hebben in een kroegje een glaasje sherry gedronken en zijn toen terug gegaan naar het hotel voor het diner.De Spanjaarden eten vrij laat dus het was nog heel rustig in het restaurant alleen wandelaars die de andere ochtend weer vroeg weg willen.
8 September
Om half acht loopt de wekker af. Tijdens het ontbijt regent het pijpenstelen. Maar als we om half negen vertrekken is het gelukkig droog. We lopen door de oude stad deze is uitgestorven we komen niemand tegen. Wel zien we een oude gevangenis.
We klimmen behoorlijk en het uitzicht over de stad Sarria is prachtig. We lopen langs het oude klooster en een kerkhof deze zijn heel bijzonder in Spanje.
We wandelen door een uniek bos van eiken- en notenbomen. Het pad is net een mooie laan met links en rechts muurtjes een mooi geheel.Om 12 uur komen wij bij een bar die in ons boekje wordt aangeprezen als "De bar die alles heeft wat een pelgrim nodig heeft." Even de schoenen uit en heerlijk de benen op de stoel. Eerst een grote kop koffie. Daarna Caldo Galicia (Soep van de streek) en een Pannata (een soort pizza)met tonijn ui en paprika die lekkere zoete home made bij moeders die ook achter de bar staat. We vervolgen de wandeling en gaan over een weggetje dat uit allemaal stapstenen bestaat want als het flink regent is dit een riviertje. We lopen van erf naar erf en om twee uur begint het flink te regenen.We moeten er aan geloven regen cape om en zelfs de cammachen aan want anders loopt het water in je schoenen en niet alleen het water maar ook de koeien poep die hier rijkelijk op de straatjes ligt en door de enorme regen lekker mee naar beneden komt.
En Theo maar zingen "Quando Caliente el Sol" (vrij vertaald warmte van de zon) en het is tijdens die regen maar 14 graden. Maar we houden de moed er in al is het zwaar lopen met deze regen en beginnen we de kuiten wel te voelen. Maar we komen er en als we het dorp in lopen is daar zowaar de zon weer.We lopen over een heel hoge brug. Zo hoog dat ik er echt hoogtevrees kreeg. Deze brug gaat over een stuwmeer. Na de brug zien we een bord met de naam van het hotel en de richting waarin we moeten dat is nog 500 meter maar wel omhoog klimmen en mijn beentjes zijn al zo moe. Maar daar is dan het hotel oef dat waren lange meters.Maar nu lekker in bad daar knapt een mens van op. Na het dagelijkse wasje en het ophangen van alle natte spullen, "Theo vind mij erg creatief wat het ophangen van de was betreft."Het was inmiddels weer gaan regenen dus op het balkon drogen ging niet heb ik de natte cape's maar met wasknijpers aan de overgordijnen gehangen. Na een poosje rust moeten we nog even een klein wandelingetje door het dorp maken. We bezoeken even de kerk waar de klokken het "Ave Maria" luiden. We drinken even een glaasje sherry in een plaatselijk kroegje en wandelen weer terug naar het hotel voor het avond eten. Nou het eten was super slecht ik heb van mijn leven nog nooit zo'n droge hard gebakken lamskoteletjes gegeten. We waren dus ook snel klaar en de ober was zeer verbaasd dat we het niet lekker vonden. Gelukkig was de wijn wel goed en we hebben dan ook heerlijk geslapen. Het ontbijt was uitstekend.
9 September
Zoals ieder dag op tijd op ontbijt en vertrekken.Zon in de nek wind in de rug wel erg fris. En zoals elke maandag is het wasdag ook hier. Er was een shirtje van het wasrekje gevallen en dat was niet droog dus dan maar aan de rugzak.
We moeten eerst het hele dorp door en beginnen weer bij die hoge brug van gisteren, daar gaan we nu niet over maar we gaan een eindje verder over een even hoge en nog engere brug voor voetgangers.
We klimmen 20 minuten vrij stijl omhoog via een mooi breed bospad met fraaie vergezichten. Deze dag moeten we een aantal keren de snelweg oversteken en dat is soms best gevaarlijk want het verkeer raast maar door. Er staan wel grote waarschuwingsborden dat er wandelaars zijn maar dat heeft niet veel effect. We komen bij een picknickplaats en eten en drinken wat. We gaan snel verder want het wordt druk op de picknickplaats een grote groep Fransen wandelaars. Na een half uur lopen is er een bar waar we even een kop koffie drinken even plassen een stempel in ons paspoort en weer verder. Om twaalf uur arriveren we in Hospital de la Cruz en eten hier een broodje even de benen strekken en wat rust. We treffen steeds de zelfde mensen aan op de rustplaatsen maar een man slaat alles hij rent overal naar binnen komt een stempel halen en rent weer verder. Maar hij vertelde wel dat hij zijn mercedes niet meer kon vinden met chauffeur. Dus als hij uit het zicht was stapte hij gewoon uit de auto en rende dan weer een poosje ging stempelen en liep de route zo in een paar dagen. Nou niet ons idee. Na de lunch gaan we weer verder. Het is erg koud en er staat een stevige wind. En het miezert ook nog een beetje. Maar we stappen stevig door dan worden we weer warm. Het is zwaar vandaag want we lopen veel over asfalt en dat loopt niet zo lekker. Om half twee komen we bij een bar en drinken daar koffie en nemen een stukje appelgebak dat hebben we wel verdiend vinden wij zelf. Ik doe even mijn schoenen uit dat is wel lekker. Er komen veel wandelaars, de groep Fransen een klein groepje Duitsers, Spanjaarden en natuurlijk Hollanders. We gaan maar weer op pad het is nog ongeveer twee uur lopen en ik krijg veel last van mijn voeten. Maar ja je moet verder. We lopen door een schitterend eucalyptusbos. Maar ook een stuk langs de snelweg. De laatste paar kilometer duurt wel heel erg lang. Maar uiteindelijk zijn we om 4 uur in Palas de Rei.
En wat blijkt naar de casa is het nog 12 kilometer lopen. Nou mooi niet zeiden wij. Theo ging snel op zoek naar een hotel in het stadje en ik ging lekker op een bankje zitten op het dorpsplein. Er was nog een kamer vrij in een hotel 50 meter van het plein. Dus daar naar toe, we waren wel aan rust toe, na zo'n zware tocht we hebben vandaag 24.85 km. afgelegd.Theo reserveert maar meteen een tafeltje voor het avond eten want zo te zien is dit het enige redelijke restaurant in de stad en het hotel zit vol. Als we aan tafel gaan zien we veel bekende gezichten allemaal mensen die we tijdens het lopen ook zien. Een man uit Vigo waar we onderweg al een paar keer mee hebben gesproken en een keer koffie mee hebben gedronken komt ook binnen maar er is geen plaats meer en Theo nodigt hem bij ons aan tafel uit. Dan komt er nog een echtpaar binnen die we ook al een paar keer hebben gezien.Zij hebben een tafeltje achter ons gereserveerd. De Man uit Vigo "Faustino"is zijn naam,spreekt alleen Spaans en een paar woorden Engels. Maar van het echtpaar spreekt de man redelijk goed Engels en Spaans. maar met het boekje hoe en wat in het spaans en Theo zijn talenknobbel komen we een heel eind. Want we weten nu dat Faustino een gepensioneerde bank medewerker is en dat de man uit Valencia een fabriek heeft waar broodmachines worden gemaakt en zij vrouw heeft een atelier in lederen kleding die zij zelf ontwerpt. Het is een gezellige avond.
10 September
Om half negen zijn we al aan het stappen vandaag is de langste etappe het is fris maar zonnig we hebben onze truien aan. Om half tien onze eerste stop in San Xulián een bijzondere casa met een klein museum er bij.We ontmoeten de eerste Nederlandse op onze route een jonge vrouw uit Haaksbergen. Zij heeft acht jaar geleden het eerste stuk gelopen vanuit Frankrijk en is nu in Burgos gestart waar ze destijds is gestopt.We lopen weer verder en komen onze gepensioneerde bankier weer tegen. Hij zit even te rusten onder een boom. Hij drukt ons op het hart het vooral rustig aan te doen "Piano piano" zegt hij."Over 3 km. komt er een bar voor een rustpauze zegt hij".Wij wandelen rustig verder en komen bij restaurant/bar "Die Zwei Deutsch" het is tien voor elf. Als we onze koffie hebben besteld komt onze bankman aan wandelen. Het hele terras zit vol en hij komt bij ons aan tafel zitten. Vanaf dat moment zijn wij zijn "Amigo's" zegt hij en we moeten op de foto.
Wij gaan weer verder wand vandaag is het 29 km. wat we moeten afleggen. We komen door een stukje authentieke route van vroeger Het plaveisel is nog net als eeuwen geleden en sommige stukken hebben ze prachtig gerestaureerd.
Af en toe moeten we ook een keer onze kuiten strekken. Want die beginnen we wel te voelen. Halverwege de route krijg ik erg last van mijn linker achillespees. We nemen wat vaker een korte rustpauze. Dat helpt niet echt en tot overmaat van ramp begint mijn rechter enkel ook nog op te spelen. We stoppen nog even in een kroegje voor een drankje. Als we dan weer gaan lopen heb ik vreselijke startproblemen en we moeten meteen flink klimmen. Het wandelpad loopt langs de grote drukke weg en het duurt heel lang voor we het dorp bereiken. Dit dorp is heel lang gerekt wel anderhalve km. en het hotel ligt nog eens anderhalve km. buiten het dorp. In het dorp gaat Theo nog even wat water kopen in een winkel en ik deed even mijn rugzak af. Toen Theo terug kwam had ik niet meer de moed en de kracht om de rugzak om te doen. Ik was zo moe ik kon het ene been niet meer voor het andere zetten. Toen heeft Theo, de lieverd, beide rugzakken gedragen. En wat duurt het lang als je anderhalve km. moet afleggen als je helemaal stuk zit en je voeten vreselijk pijn doen. We hebben vandaag dan ook volgens onze wandelmeter 31.4 km. afgelegd en onze looptijd was vandaag 7 uur en 41 minuten en we hebben 41.982 stappengezet. Dan mogen mijn beentjes best een beetje moe zijn nietwaar? Maar een warm bad doet wonderen. En 's avonds hebben we weer goed gegeten en een lekker glas wijn gedronken. Daarna hebben we prima geslapen.
11 September
We vertrekken vandaag om kwart voor negen. Het is fris maar de zon schijnt al. We steken de weg over bij het Hotel waar we vannacht geslapen hebben en zijn meteen in het bos. Het geurt er heerlijk het is weer een eucalyptusbos. Het zijn lommerrijke paadjes en alsof ze het erom doen weer een stevige kuitenbijter we moeten weer bult op. De eerste bar zien we om ongeveer tien uur op een boerenerf. Het is er al druk veel bekende gezichten van de voorbije dagen.We zoeken naar een toilet maar de vrouw achter de bar wijst naar de wei. Nou dan alleen koffie een stempel en weer verder naar de volgende stop de nood is niet zo hoog kan nog wel even tot lunchtijd. Daar gebruiken we een lekker broodje ham een kop koffie ook hier weer stempelen. We gaan weer verder en ik voel mijn enkel en achillespees weer opspelen maar vandaag is het niet zo ver. Het is intussen wel 25 graden geworden en dat is wel lekker. We stoppen nog een keer voor een flesje water en dan is het nog ongeveer een half uur lopen. Wel een prachtige route. Ik was wel blij toen ik het bord zag "Hotel Opino"150 meter. We drinken eerst wat want we hebben vreselijke dorst het is ook warm. Dan gaan we naar onze kamer. Ik zeg tegen Theo dat ik eigenlijk ijs op mijn enkel moet doen. En dat heeft Theo netjes voor mij geregeld. En mijn enkel en achillespees vonden dat heerlijk. We hebben een bad genomen en zijn toen lekker buiten in de zon gaan zitten lezen en schrijven en hebben een lekker glaasje Tio Pepe besteld met olijven. Heerlijk!!
Om half negen gaat het restaurant open en dan gaan we eten. Er logeert ook een groep Belgen die vanuit Antwerpen op de fiets de camino doen.
12 September
De laatste etappe. Om kwart voor negen zijn we op pad. Volgens het boekje is dit niet zo'n mooie route. Maar het valt ons zeker in het begin erg mee. Mooie brede zandpaden en heerlijke eucalyptusbossen wel weer veel klimwerk. Maar we gaan ook weer omlaag. De eerste uren ging het prima. Het tempo was ongeveer zoals de dagen ervoor 4 tot 5 km. per uur.We zien op een paal langs de route een paar schoenen staan en vragen ons af hoe de eigenaar is verder gegaan .
In het boekje werd melding gemaakt van een cafèrechts van een grote kruising het staat er wel maar de kruising is veranderd in een rotonde en daar kon je niet overheen daar is helemaal een hoog hekwerk omheen geplaatst het is ook een zeer drukke snelweg. We hebben toen maar een pauze aan de kant van de weg genomen en iets gegeten en gedronken. Als we weer gaan lopen komen we lang het vliegveld van Santiago. Een paar km. verder is een casa genaamd "Porta de Santiago" Hier drinken wij onze welverdiende koffie. Het is al bij twaalf uur dus we lunchen maar meteen,een heerlijk broodje ommelet. Dan gaan we na het stempelen maar weer verder. Het laatste stuk van de route is inderdaad niet zo mooi allemaal asfalt en je gaat over een groot industrie terrein. We maken veel stops en drinken veel water het is warm en mijn voet doet flink pijn. Theo heeft nergens last van, maar ziet wel dat ik het moeilijk heb. Maar het is de laatste dag en ik zal te voet de kathedraal bereiken. We kijken nu wel iets vaker naar de nog af te leggen kilometers. Of zelfs meters.
We nemen nog een pauze bij het monument dat is gebouwd ter gelegenheid van een bezoek van de paus aan Santiago. En vanaf dit punt kun je de stad al zien liggen. Maar dan is het nog een heel eind. En zoals men zegt de laatste loodjes wegen het zwaarst nou daar kan ik over meepraten. Maar goed Theo heeft weeer een hele poos mijn rugzak gedragen want dat lukte echt niet.
Maar dan zie je de torens van de Kathedraal en dan geloof je er in dat je er komt. En als je dan de kerk binnen loopt geeft dat een heel bijzonder gevoel dan heb je echt iets bereikt.
Wij hebben op een heel bijzondere manier van deze wandeling genoten en hopen in de toekomst ooit nog eens de rest van de route af te leggen. Verslag en foto's Leny Thijssen.
Hierna volgen de foto's van de voettocht met commentaar.
